Taman Negara - Perhentian

Vandaag de laatste lange reisdag voor de boeg. Om 07.00 aan het ontbijt. De trouwe lezer raadt het al, toast met jam en gebakken ei. Onze spullen van de kamer halen en dan naar voren om uit te checken. De busjes verzamelen zich voor het resort en echt druk met het milieu zijn ze hier nog niet. Zoals we al eerder schreven, is plastic hier heel gebruikelijk en overal aanwezig. Maar auto's en busjes worden nooit helemaal uitgezet als ze staan te wachten, ook niet als ze heel erg roken. Na 10 minuten in de blauwe stank gewacht te hebben, mogen we de tassen aangeven en worden deze in de busjes gelegd. Altijd leuk om te zitten als de chauffeurs je tas te zwaar vinden en hun gezicht vertrekt als ze hem met een soepele zwaai achterin willen gooien. De "oefff" springt dan van hun gezicht af. Alles in het busje en op pad naar Jerantut. Wij sliepen de afgelopen dagen rechtsonder in de jungle als je op de kaart kijkt. Nu loopt er natuurlijk geen weg door de jungle en is de enige weg naar onze bestemming, Perhentian island, er 1 die helemaal tegen de klok in loopt om de jungle heen. Dit houdt het volgende reisschema in voor vandaag. Van de jungle in anderhalf uur naar Jerantut. Van Jerantut in 3 uur naar Gua Mesang en daar een stop voor een lunch. En na de lunch een route van ruim 3 uur van Gua Mesang naar Kuala Besut. Daar stappen we dan rond 17.30 op de boot naar Perhentian Besar voor een overtocht van 1 uur. Het is een heel schema. Maar komt vast allemaal goed. We zijn zo'n 15 minuten onderweg als onze chauffeur druk aan het appen is. Wij weten dan nog niet met wie, maar later bleek dat de chauffeur van het andere busje achter ons te zijn die hetzelfde traject af gaat leggen vandaag. Busje gaat aan de kant, chauffeur stapt uit, komt terug, rijdt 500 meter verder en meldt "we have a problem, i'll come back". Na twee minuten komt de de chauffeur van het andere busje zeggen dat er een probleem is met onze bus en dat er ander vervoer komt voor voor ons. Even wachten, maar keurig geregeld en beter dat het hier gebeurt dan ergens halverwege de dag. Dan duurt vervanging regelen langer. Bagage overgooien en we zijn weer op pad. Een Indiase man is vandaag onze chauffeur. Doet erg z'n best, maar praat soms zo snel en onduidelijk dat niemand hem direct snapt. Zo hebben wij 2 passagiers aan boord die er in Jerantut uit moeten en stopt hij bij een pinautomaat. Johan stapt uit om te pinnen en Merit ook om even te plassen. En na een korte onduidelijke uitleg tegen Merit, terwijl Johan staat te pinnen, rijdt hij weg. Later werd ons duidelijk dat hij die twee passagiers even af ging zetten bij het busstation. Marjon stuurde voor de zekerheid, zo lief als ze is, nog wel even een appje om te melden dat ze weer terug zouden komen. En inderdaad zo geschiedde. De reis ging voort, af en toe nog een stop om te plassen zodat de chauffeur kon roken en tegen 13.00 waren we op onze lunchstop waar we lekker gegeten hebben, voor veel te veel geld. De enige plek waar je kon eten, dus logisch dat je een poot uitgedraaid word. Hier was ook de overstap op een touringcar voor de laatste drie uur over de weg. Die verliep prima en zonder bijzonderheden. Aangekomen in Kuala Besut hing er een pikzwarte wolk boven het water waar wij aan boord moesten voor de overtocht. En het duurde ook niet lang voordat de bliksem en donder over ons heen rolde. Terwijl wij aan het wachten waren om aan boord te gaan begon het ook nog hard te regenen. Een succesvol recept voor een spannende overtocht op een open bootje. Jessie en Johan telde de seconden tussen de flits en de donder en net toen het de goede kant opging werden we geroepen om aan boord te gaan. Het regende nog wel behoorlijk en Merit was de enige die haar poncho binnen handbereik had. Tijdens het instappen ging het tellen van Johan en Jessie gewoon door, maar waar het eerst 12 seconden was, was het ineens weer 3 seconden. Hhhhhmmmmm. De man die de boot bestuurde, maakte het allemaal weinig uit en zette vol gas koers richting zee. Hoge golven zorgde voor een stampende boot terwijl de bliksem regelmatig liet blijken nog niet ver weg te zijn. De boot moest recht tegen de wind in en in combinatie met de deining zorgde dat voor harde klappen waar de passagiers voor in de boot, waaronder Marjon, best wel last van hadden. Ze dreunde hard in ruggen en nekken door. Maar na 1 uur, kwamen we gezond en wel aan op een prachtige locatie. Snel ingecheckt en daarna lekker gaan eten. Een zeer uitgebreide menukaart liet ons watertanden. Jessie en Marjon hebben genoten van pasta Carbonara, Merit van pasta met rode saus en Johan genot het meest van de lekkere koffie en heeft ook een hamburger op. Prima maaltijd dus, daarna lekker naar de kamer om even te settelen en douchen. Nu gaan we lekker slapen. Truste.