Dag 10, Pont d'Espagne

Na een luie trage ochtend met een grijze lucht zetten we met de auto en Pip koers richting het dorpje Cauterets. Ook weer bekend van de beklimming daar naartoe in de Tour de France. Maar voor ons belangrijker, daarboven ligt een nationaal park genaamd Pont d'Espagne. Ook weer drie sterren volgens Michelin en dat betekent dat het "de reis waard" is. We hadden het niet gepland voor een weekend maar dat het een bezoek waard is kunnen we zeker beamen. Het is ook, weer, prachtig hier. 

De naam doet vermoeden dat het tegen de grens van Spanje ligt, maar dat is nog een heel eind van hier. Het is vernoemd naar een brug die belangrijk was in een handelsroute richting Spanje. Er zijn veel watervallen op de weg er naartoe, maar die laten we door de drukte op de parkeerplaatsen even aan ons voorbij gaan en vanuit het dorpje Cauterets rijden we nog een kleine 10 kilometer door naar een parkeerplaats waar de weg eindigt en het nationaal park begint. Zoals gezegd Pip is mee, maar ons was niet helemaal duidelijk of ze ook mee mocht het park in, dus het was een beetje een gok. Maar een vriendelijke dame wist ons te vertellen dat ze niet lopend naar boven mocht maar met de cabine lift was het geen probleem en dan konden we om het bergmeer op het plateau met hond een rondje om het meer lopen.  Dus wij twee kaartjes gekocht voor de lift en ingestapt in een cabinelift die ons naar boven bracht. Maar wat schetst onze verbazing, achter de cabinelift bevond zich nog een tweede lift en dat was een doodordinaire stoeltjeslift, maar wel steil en hoog, en daar moest Pip dus ook in. 

Maar, we proberen het gewoon en zoals zoveel met ons hondje, gaat dit natuurlijk gewoon fantastisch. Wij vonden het spannender dan Pip zelf. Het liftje ging overigens ontzettend traag wat Marjon wat minder leuk vond, maar na 20 minuutjes stonden we boven en liepen door een dennenbos richting Lac de Gaube. En mooi blauw meer op 1800 meter hoogte met daarachter een aantal kleine hangende gletsjers. Het is genieten ondanks dat boven blijkt dat een rondje meer er niet inzit omdat de bordjes overduidelijk maken dat een hond niet verder mag. Dus laten we dat als brave burgers, maar genieten we wel van de steile wanden om ons heen en het heerlijke zonnetje. 

Als we weer in de stoeltjeslift naar beneden stappen gaat het feilloos en wat sneller dan de heenweg. Pip in een lift kan zonder problemen. Handig om te weten en nu nog leren skiën. Op de terugweg stoppen we nog bij de watervallen voor een fotomoment en daarna terug naar de camping voor de zaterdagmiddag borrel. Het was weer heerlijk. 

Voor straks truste en tot morgen.