Dag 66, feest en wauw

Hieperdepiep, Pip is vandaag 10 jaar en hoewel ze zelf geen idee heeft waarom krijgt ze koekjes en extra aandacht. Zelfs de buurman op de camping komt haar feliciteren. Ze heeft morgen natuurlijk geen idee waarom ze dan ineens geen koekjes meer krijgt. Maar dat voor later. 

We rijden vandaag naar het meest westelijke puntje van het Europese vaste land. Er liggen nog heel wat eilanden verder westelijk, maar daar kunnen we niet heen met de auto.

Het is een lange maar mooie rit door veel verschillende landschappen. We vertrekken in het droge met kurkeiken gevulde landschap, rijden door velden met sinaasappelbomen waar alles groen is omdat daar voldoende water is. En als we het puntje naderen waar de oceaan het Portugese land raakt wordt het vlakker en kaler. De wind is hier zichtbaar een grote invloed. We rijden Sagres binnen wat een ware surfers community is. Het staat hier vol met busjes in alle soorten en maten en surfdudes en surfchicks. Heerlijk sfeertje. We parkeren bij een groot fort wat gebouwd is om Portugal te beschermen tegen de invallen van de Mooren. Als we de entree betaald hebben stappen we naar binnen en het is, mede door het heerlijke weer, fantastisch hier. Steile kliffen van 40 tot 50 meter hoog waar de nu rustige oceaan tegenaan kabbelt.  Het is een landtong die de oceaan insteekt en waar de vissers vanaf de kliffen vissen omhoog trekken uit het diepe water. Ze staan allemaal op randjes waarvan gewaarschuwd wordt dat ze kunnen afbrokkelen en je moet er toch niet aan denken wat er kan gebeuren. Maar ik moet zeggen, het daagt ook wel uit hoor om over het randje te hangen om te kijken naar de grotten die onder in de kliffen zitten en waar het water instroomt en onder hoge druk weer uitgeperst wordt door de volgende golf. 

We lopen hier lang rond en genieten van het prachtige uitzicht. Als we Sagres inrijden voor een lunch stoppen we bij de eerste tent die we zien en we hebben lekker gegeten maar beseffen ons, als we weglopen, dat we weer voor het bekende hebben gekozen. Biefstuk en kip is niet echt revolutionair. Dat gaan we de volgende keer anders doen. 

Hierna rijden we door richting Ponta da Piedade. Een van de mooiste punten van de Algarve, en jemig wat is het mooi. Ik kan hier een heleboel vertellen, maar de foto's en video zeggen meer en nog niet het hele verhaal. Want ze doen geen recht aan de realiteit. We lopen hier zo lang rond dat we ook de zonsondergang nog meepakken waarna we terugrijden richting de camping. Het is al donker als we na anderhalf uur de camping opdraaien en we hebben genoten van een heerlijke dag. Nu lekker beentjes op de bank en Pip snurken in de mand.

Truste en tot morgen.