Dag 11, op TV vanuit Lourdes

Het is 9 graden als de wekker gaat. Zoals aangekondigd gaan we vandaag weer naar Lourdes. We gaan voor de internationale mis naar de basiliek onder de grond waar 20.000 mensen in kunnen. Als we even na half negen op de fiets stappen is de zon nog niet boven de bergen uit en de temperatuur nog niet omhoog. Bergaf suizend is het best fris maar in recordtijd fietsen we naar de basiliek. De kerk zit vandaag niet vol, maar het voorprogramma is al begonnen als wij een kwartier voor aanvang binnen komen. 

Strategisch kiezen we een plek aan de zijkant zodat, als het ons niet zint, we eerder weg kunnen zonder dat mensen er last van hebben. De kerk zelf heeft een andere indruk dan van de week toen de lichten niet allemaal aan waren. Maar, en dat bedoel ik echt niet onbeleefd, je hebt echt het gevoel dat je in de parkeergarage van de Arena loopt. Deze kerk is duidelijk neergezet om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. En in die zin, sluit het wel beter aan bij de dubbele gevoelens die we soms hebben bij alle pracht en praal van bijvoorbeeld de dom in Florence terwijl er zoveel armoede is. Je leest het al, het is ook nooit goed. 😉

We zitten een goed half uurtje in de dienst en, mede omdat, het geluid echt slecht is kijken we elkaar aan en hebben we aan 1 blik genoeg om te beseffen dat we de dienst niet uit gaan zitten. Als net op dat moment mijn moeder appt, ze kijkt een Nederlands kerkdienst op televisie en die wordt live uitgezonden vanuit de Maria grot in Lourdes. 100 meter bij ons vandaan. Het moment om op te staan en daar even te gaan kijken. En éénmaal daar begint natuurlijk de sport om ook in beeld te komen zodat mijn moeder een foto kan maken met ons in beeld. Het lukt steeds net niet en ondertussen ergeren wij ons net als alle mensen om ons heen aan schreeuwende kinderen die niet gecorrigeerd worden door hun ouders. 

Als de dienst op zijn einde loopt en de communie aanstaande is lijkt het er op dat we niet in beeld zijn geweest. Mijn moeder heeft 8 foto's gestuurd en ondanks dat we op de foto moeten staan is het beeld te onscherp om ons er uit te kunnen halen.

Er zit maar 1 ding op, we gaan ter communie. We twijfelen, doen we het wel of doen we het niet. Nog nooit gedaan en niet zo passend, maar ook de twijfelaars en ongelovigen werden er voor uitgenodigd en als bijna iedereen geweest is lopen we naar voren en nemen de hostie aan van de priester die de dienst leidt. Marjon wilde weglopen zonder de hostie direct in haar mond te doen, maar ze werd terug geroepen en moest hem daar in haar mond doen. Ik stopte hem daarna natuurlijk direct in mijn mond om misverstanden te voorkomen. 😇

Als we terug lopen richting onze staplaatsen voel ik mijn telefoon in mijn broekzak trillen en kijk Marjon aan en zeg "volgens mij is het gelukt. " Een kleine glimlach kunnen we niet onderdrukken. Lekker kinderachtig zijn we toch ook. We kijken nog een stukje van de dienst af waarna we richting het centrale plein lopen en met een telefoontje met mijn moeder de grootste lol hebben om ons zelf. We staan erop. Een vreemde zou ons nooit herkend hebben, maar voor ons erg grappig. (Foto's komen hieronder)

Hierna stappen we weer op de fiets terug en stoppen nog even bij les Halles om een broodje en een croissantje te halen. Het is tenslotte zondag. Als we terug zijn bij de caravan is het inmiddels ruim boven de 20 graden en doen de rest van de dag niet zoveel meer. We ruimen de caravan een beetje op, want morgen rijden we verder. In eerste instantie zouden we richting Biarritz rijden, maar als we deze camping betalen belt de meneer van de receptie even onze volgende geplande camping op om een plekje te reserveren en deze blijkt helemaal vol te zijn. Plan B wordt het dus en morgen rijden we richting Spanje. Laredo, een dorpje tussen Bilbao en Santander in. Ton en Koosje staan daar nu en regelen voor ons een plekje daar omdat de telefoon niet opgenomen wordt door de receptie. 

Opvallend veel campings staan vol of hebben plek voor minder dagen dan wij willen. Iets om rekening mee te houden voor de rest van de reis. Het is dus niet dat je zomaar ergens aan kan komen rijden langs de kustplaatsen. 

We maken een lekker happie macaroni en genieten van een warme douche waarna we de volgende etappe gaan uitstippelen en bekijken wat we in die streek willen zien. 

Voor straks truste en tot morgen.